Ενα φωτεινό παράδειγμα

Αγρότης μετά τον πόλεμο, σήμαινε τρία- τέσσερα μεταλλικά αντικείμενα στο κατώι. Γυνί, κασμάς, τσάπα, κασάρι κλπ. Δυό βόδια, δυο λυκοσκισμένες, άντε και καμιά δεκαριά κότες. Μέσα από το μπαλωμένο σακάκι μια αγριεμένη καρδιά, μια πεισμωμένη διάθεση για ζωή. Ένας αγώνας επί ματαίω μια άνιση πάλη, με τα στοιχειά της φύσης.
Το πουρνάρι, η τσερμιντζέλα και ο σκίντος, καλλωπιστικά φυτά μεν, μηδενικής ωφέλειας δε.

Ελιαζαν οι βάβες τον αύγουστο τους σπόρους, της ντομάτας, της πιπεργιάς, του αγγουριού. Από δίπλα ο τραχανάς. Υποδομή και προοπτική για τον επόμενο παραγωγικό χρόνο. Τι να πρωτοπαλέψεις; Την ξεραίλα του τόπου, τους αγέρηδες, τα χαλάζια, την παντελή έλλειψη γνώσης και μέσων; Ποιος αγώνας; Ποιο αποτέλεσμα; Η ξενιτιά ήρθε σαν φυσική συνέπεια. Σαν μοναδική έξοδος- επίθεση, από τις ντάπιες της απομόνωσης, της απόγνωσης. Διαβήκαμε εύκολα τον Προύθο. Βρεμένοι. Με γυμνασμένα ποδάρια, με αντοχές θεριών. Μήπως και καλύψωμε κάποτε τα ισοζύγια, στη χαρά στην ελπίδα, στο όνειρο.

Υπάρχει ένας ρομαντικός νοικοκύρης. Ένα σπουδαίο παράδειγμα για πολλούς, για όλους μας. Ένας άνθρωπος που έπραξε και πράττει σύμφωνα με την σκέψη του, μέχρι εκεί που η γνώση του φτάνει. Είναι ο Φόρης ο Σταυράτης. Δουλευταράς. Με μια πορεία δίδαγμα.
Στην ξενιτιά έφτιαξε το κεφάλαιο, που εδώ ποτέ δε θα αποκτούσε. Και το έφερε στην πατρίδα κάνοντας το επένδυση- ελαιοτριβείο. Έφαγε μέγα χαστούκι από το κράτος. Η πρωτοτυπία θα ήταν αν τον βοήθαγε, αυτό που λέμε πολιτεία. Ανάκαμψε. Ήταν επόμενο. Έχτισε ένα πολύ όμορφο σπίτι, σε σχέση με τα κουτιά μας, στα χωράφια του, στη δουλειά του. Γεωργός- κτηνοτρόφος, απ' όλα και με ποιότητα. Με θερμοκήπιο. Χωρίς δηλητήρια, χωρίς χημικά, χωρίς απληστία και δόλο. Οι ντομάτες του τρώγονται. Το γάλα πίνεται. Τα αυγά του δεν έχουν γεύση αστακού. Διότι στη σημερινή γεωργία, τα απίδια έχουν γεύση ανανά. Υπάρχει ανάγκη ανάδειξης τέτοιων ανθρώπων.